Advaita-groep Brugge – Bijeenkomst zondag 3 oktober 2010
Beste vrienden,
Hartelijk welkom op onze maandelijkse stiltedagvoormiddag op 3 oktober bij Carine en Jean-Pierre.
In bijlage vinden jullie de tekst voor deze bijeenkomst.
Van harte,
Jacques
Kennis en bevrijding van liefde
In: InZicht, 12 nr. 2 (mei 2010), 22-25 en Advaita Post 11-10
De advaita-realisatie is het doorbreken van het inzicht in de grondeloze openheid als de ware werkelijkheid.
Het is een levend inzicht waarin je ervaart dat scheidingen tussen jezelf en de anderen en het andere wegvallen.
Dat betekent dat in je ervaring je beperkte vorm wegvalt en anderen / het andere gaan samenvallen met jezelf.
Het gevoelsaspect van dit laten wegvallen en samenvallen is liefde.
De realisatie is liefde voor alles en iedereen zonder grenzen, een liefde waarin ook de ik-persoon oplost.
Het is liefde voor dat Grote waarin geen scheidingen zijn, voor Dat wat je zelf bent zonder bepaling, voor het universele ik-ben zonder invulling.
Het is die liefde die de concreet ervaren non-dualiteit mogelijk maakt.
Alle liefde gaat uit van een zelf-zijn, ik-ben.
Pas in het universele bereikt zij haar hoogste vorm.
Als universeel ik-ben heb je alleen nog de universele kwaliteiten van zijn, bewustzijn en liefde/gelukzaligheid.
De liefde heeft dus haar plaats in je zijn-bewustzijn ik-ben.
In de realisatie van het absolute ben je daar vrij van.
Voor zover je je ervaart als een persoon is het dus van het grootste belang je te vestigen in het universele zijn-bewustzijn-liefde, want alleen daar doorheen is de hoogste realisatie mogelijk.
Daarom is het nuttig te kijken naar liefde in de wereld van de dualiteit.
Belangrijk is echter te zien, dat er zelfs bij egocentrische liefde een openstelling en uitbreiding van het zelf en een zoeken naar eenwording aanwezig is.
Dit kan de basis zijn voor een hogere vorm van liefde, namelijk als bij die verruiming de ik-gerichte krachten verdwijnen.
Alle liefde is zelf-liefde.
Liefde kan niet worden losgemaakt van zelf-zijn.
Zij kan alleen gezuiverd worden van beperkingen in het zelf-zijn, als zij boven de ik-persoon uit gaat.
Zuivere liefde is er, voor zover je jezelf als ik-persoon loslaat.
Ze is er, wanneer je geen tegenstellingen tussen jezelf als ik en de anderen/het andere meer schept, wanneer je je naaste liefhebt als jezelf.
Ze is de sfeer waarin alles en iedereen is opgenomen.
In Liefde ben je het Zelf van alles en iedereen.
Douwe
